Xunto a Manolo Martínez, Pepo Garrido obtivo tamén a distinción ao Mérito Deportivo 2022 que a Secretaria Xeral para o Deporte entregou o pasado día 5 de outubro en Santiago de Compostela. Falamos con ela para facer un repaso da súa vida deportiva e coñecer as súas sensacións con este premio.

• Supoño que aínda seguirás a recibir felicitacións, como foron estes días ?

Si, sorprendeume que se enterara tanta xente que e non o esperaba. Sempre é agradable que che feliciten e recuperar contacto con persoas que pasaraon pola túa vida deportiva e se acordan de ti nestas ocasións.

• 14 temporadas na Superliga dan para moito,  que balance fas de todo o camiño? Como foi a túa evolución dentro e fora da pista?

Xa case non me lembro… fai case 10 anos que me retirei da superliga, pasou o tempo moi rápido. Fun unha afortunada por vivir tempos de moito nivel deportivo e económico na Superliga. Neses anos estaban clubes como o Tenerife Marichal ou Murcia 2005 que aportaron a liga Nacional Moitas xogadoras de alto nivel a nivel mundial (Fofao, Walewska, Dubinina, Logan Tom, Glinka, Ingrid Viser, Magaly e un longo etc. ), eso fixo que o voleibol se profesionalizase e que as xogadoras nacionais melloraramos moito o noso nivel, dado que adestrabamos 5-6 horas o día e a gran intensidade.A liga era moi competiviva tamén.

A miña traxectoria foi longa e pasei por moitos clubes, por sorte puiden elexir sempre entre boas opcións, valorando sempre ir a clubes nos que puidese mellorar a nivel deportivo e mirando menos a parte económica. Reitireime o ano que gañamos supercopa, liga e Copa co C.V. Haro, un clube no que me sentín moi querida.

Fora da pista o feito de ser deportista e estar fora da casa dende os 14 anos fíxome aprender moito, desenvolverme sola e a adaptarme rápido os cambios de cidades e clubs. Ao volei débolle o feito de ser fisioterapeuta.  Tamén perdin moitos momentos de vida familiar que me houbese gustado vivir pero por suposto foi un balance positivo, penso que ser deportista de alto nivel me ensinou moito.

• O teu palmarés fala por si solo. Podes facer un reconto para nós?

Gañei a liga con Haro no 2013, quedei subcampiona de liga con Haro no 2012, e con Ucam Murcia no 2000.

Tamén a copa da Raiña con Haro dous anos consecutivos no 2012 e 2013, e quedei subcampeona con CV Diego Porcelos (Burgos) no 2010 e 2011 e con C.V. Ciutadella de Menorca en 2009.

Destacar tamén a copa Princesa co EMEVE no 2014 e ascendemos a Superliga.

• Creería a Pepo que comezou no Emevé grazas ás súas irmáns que algún día estaría homenaxeada no alto do Pavillón Municipal de Lugo?

Jajaja,  Iso foi un detalle moi bonito que tivo o noso Club EMEVE coas que fomos internacionais, agora faltan outras que nestes anos tamén están na Selección Nacional.

• Seguro que pasaron moitas persoas pola túa cabeza con este premio. De quen te acordas?

Sempre da miña familia, son os que me apoian e apoiaron cada día en cada paso que din e sego a dar.

• Cal consideras que foi o maior reto acadado no voleibol? Cal é o teu mellor recordo da túa etapa como xogadora?

Supoño que gañar a Liga, Copa e Supercopa con Haro. Eses foron os anos nos que recollín o premio a todo o esforzo dos anos anteriores. Reto grande tamén foi recuperarme de lesións graves que tiven (rompín o LCA do xeonllo con 18 anos en Murcia e o Tendón Aquíleo xogando a final de Liga en Haro).

Teño moi bos recordos das Copas da Raiña. Foi moi especial a que xoguei en Monforte con Burgos, veu toda a familia, amigos e o colexio do Caurel a animar, e xogamos a final. Tamén foi moi bonita a que xogamos en Ciutadella e a de Haro porque fomos organizadores e tamén desputamos a final. 

• Falemos da túa participación na selección como deportista. A túa primeira convocatoria foi con 17 anos, e viviches momentos históricos, como aquela vitoria sobre Rusia en 2004 para acceder por primeira vez a un Campeonato de Europa. Como foi a túa etapa no combinado nacional?

Na selección estiven desde os 14 anos na Junior e con 17 na Senior. Na miña época da selección pelexabamos por ir convocadas. Agora as xogadoras non queren ir. Para min ir coa selección era sempre un premio, sabía que ía a adestrar moito e que ía ser duro pero cada convocatoria era unha oportunidade única. 

• Segues relacionada co voleibol de élite, pero agora dende a túa faceta como fisioterapeuta. Cómo vives os partidos no banquillo?

Gústoume moito a experiencia de fisioterapeuta coa Selección, estou moi agradecida a RFEVB de que contasen conmigo. Pasaba menos nervios de xogadora que de fisio, pero tamén agradezo a miña visión como xogadora porque podo aportar moito mais ás rapazas. 

• Como valoras o voleibol galego e nacional na actualidade? 

O voleibol galego femenino e masculino segue aportando moitos xogadores os combinados nacionais de todas as categorías. Eso significa que os clubes de base están funcionado ben.  Estes anos as xogadoras galegas veñen pisando forte… Lucia Varela acaba de fichar na liga Italiana, Carolina Camino e Lucia Prol son fixas na selección… 

O voleibol nacional parece que despois dun baixón grande volve estar subindo o seu nivel. Desafortunadamente as crises económicas afectan de maneira negativa ao noso deporte. 

• Cómo ves o futuro do volei galego? Que consello lle darías aos pequenos e pequeñas deportistas do #VoleiGalego? 

En Galicia xogase moito a Volei, temos boa tradición e temos clubes na élite. Hai moitos clubes traballando moi ben. O Arenal EMEVE por exemplo ten os dous equipos na Superliga, equipos de nivel e con moitos xogadores na base. Eso engancha moito os nenos que empezan. O ano pasado a Copa da Raiña en Lugo enganchou a moita xente, foi un éxito de organización, deportivo e para o Volei Galego. 

Como consello aos xogadores que comenzan dirialles que o volei nos primeiros anos é un deporte difícil que precisa de moita práctica pero cando consegues controlar o balón é moi divertido e moi bonito. Ademáis podes tamén xogar na Praia cos amigos. 

• Entendemos que o teu futuro pasa polo teu pequeno e a túa clínica, pero sempre ligado ao deporte. Que reto profesional queda por cumplir?

Si, este ano fun mamá, estou moi feliz co meu bebe Roi. Estarei un pouco máis apartada do volei como fisio esta tempada. Estou traballando na miña consulta e tamén no Sergas. O meu seguinte reto a longo prazo e conseguir praza no Sergas, é outra fisioterapia diferente a deportiva pero gústame moito, é moi reconfortante. Tamén gustaríame moito retomar o traballo na selección femenina. 

Moitas grazas e parabéns de novo!

Mañán día 5 de outubro, na Igrexa de San Domingos de Bonaval en Santiago de Compostela, Manolo Martínez recibirá a Distinción ao Mérito Deportivo da Xunta de Galicia. O Monfortino, que leva máis de 40 anos adicados ao deporte na nosa comunidade e en especial ao voleibol, fai un repaso ca FGVb da súa traxectoria e o que supón este galardón.

• O primeiro parabéns pola Distinción ao Mérito Deportivo 2022, un galardón máis que merecido pola túa traxectoria. Supoño que estarás a recibir moitas felicitacións, como estás a vivir todo isto?

Moitas grazas tamén a vós, porque sen a faceta organizativa da Federación esto non tería chegado.

En canto as felicitacións, estou sorprendido pola repercusión que provocou a través das redes sociais, xa que moitas persoas do volei de finais e principios de século, apareceron de novo na miña vida para darme estes parabéns; o que fixo que unha vez máis eses amigos estén presentes e me recorden os bos momentos que pasamos co volei por todo Estado. Mesmamente a moitísimas persoas de todo Galicia e en especial de Monforte.

• Falemos dos teus inicios. Como foi o teu primeiro contacto co mundo do voleibol? Sabemos que comezaches no mundo do fútbol…

Os meus comenzos no deporte, unha vez rematado o INEF en Madrid foi o fútbol, xa que había cursado esta especialidade na carreira. Primeiro o fora como xogador e logo como adestrador en diferentes equipos, de iniciación atá a Rexional Preferente.

Logo a través do Instituto e a petición dunhas rapazas que no colexio fixeran voleibol no deporte escolar, pedíronme facer un equipo e aí foi o cerne do comenzo no noso deporte.

• Recordas o teu primeiro partido como adestrador? Que cambiaches na túa forma de adestrar ao longo dos anos?

Non recordo o primeiro partido, anque sei que foi en escolares. Cambiei moitas cousas. Pensa que dende un coñecemento mínimo das bases técnico-tácticas no INEF, pasei a enfrontarme con sistemas tácticos moito máis avanzados.

Por todo elo eu tiven que pasar a facer o Título Nacional e con elo coñecer os últimos sistemas, e no que marcou en min unha impronta o entoces seleccionador masculino de España, o cubano Gilberto Herrera coas suas marabillosas ensinanzas técnicas e tácticas saídas naquel entón da Escola Cubana.

Esto e a cantidade de cursos de especialización realizados, deu lugar a estar sempre na élite das novas correntes que foron aparecendo e que na medida do posible intentei trasladar a miña labor como adestrador.

• Cal foi o maior reto acadado no voleibol? De que te sintes máis orgulloso despois de tanto tempo?

O reto maior foi conquerir que Monforte fora unha Cidade na élite do Voleibol de España, e principalmente chegar a elo.

Pero non podo esquecerme da introducción do volei feminino na Cidade, onde unha muller podía empezar e rematar a súa vida deportiva facendo voleibol, de aí que tantas rapazas practicaran e practiquen voleibol en Monforte.

E por suposto a consecución de tres Campionatos de España de categorías Xuvenil e Cadete acadadas como adestrador.

• Botando a vista atrás, como viviches todo o camiño? que balance fas de tantos anos no mundo do voleibol?

Recordos imborrables, de amigos feitos en toda España. Dende xogadoras, adestradores, directivos, Presidente e membros federativos. O coñecer práticamente a todo mundo que se moveo no voleibol galego e ver durante bastantes anos o Pavillón Municipal da Pinguela ateigado de xente.

• De quen te acordas? Que apoios consideras  fundamentais en todos estes anos?

De moita xente que traballamos cóbado con cóbado para levar esto adiante. Xogadoras, directivos, afección: ao igual que o apoio de moitas persoas en distintas administracións que sempre che deron ese plus para ir para adiante.

De toda aquela xente que xuntos conquerimos traer Campionatos de España, Copas da Raiña, Campionatos Galegos, un Preuropeo Junior e ata un Internacional Masculino absoluto España-Cuba.

• Como valoras o voleibol galego na actualidade? Hai algo que botes en falta con respecto ao pasado?

De menos, quizais máis cercanía e solidaridade contra rivalidade que a veces quere pasar por enriba da ética. Como valoración do nivel? Dicir que extraordinario, tanto cuantitativa como cualitativamente. Especialmete dende a chegada de José Ángel Luna a Presidencia, que lle deu unha estabilidade que antes non tiña.

• O gran traballo realizado cos máis pequenos/as ao longo de tantos anos é indiscutible . Que factores consideras fundamentais na formación e no deporte base?

Esforzo, educación e traballo. Con esas premisas todo ven rodado, hai adestradores de calidade, clubes que antepoñen os intereses colectivos aos individais e persoas volcadas co voleibol sen ningún interés lucrativo.

• Pola tua pizarra pasaron xogadoras de referencia no panorama nacional. Que sintes ao velas competir ao máximo nivel e incluso na Selección Española?

Grandes emocións. Ver xogadoras que saen do teu Clube  e logo representan a España ao máximo nivel, é indescriptible. Especialmete emocionante foi o día que vendo un partido da Selección, había ao mesmo tempo tres xogadoras (de seis) que saíran do Clube, ese foi un día moi indescriptible para mín. Monforte principal cidade do voleibol español ese día.

• Cómo ves o futuro do volei galego?

Como antes dixen cunhas perspectivas moi esperanzadoras porque xa estamos na cima do voleibol en España.

• Qué retos che quedan? Como afrontas o que queda por diante?

Retos específicos ningún en especial. Axudar a que este deporte siga subindo o seu nivel dentro das miñas posibilidades e nos lugares que máis útil poida resultar.